Via Francigena prowadzi często przez dzikie tereny. Nieraz na całym etapie nie ma ani jednego kranu z wodą, domu, a co dopiero baru lub sklepu. Jedyne spalone słońcem pola, lasy, wzgórza, i wijąca się między nimi droga… Wczoraj nie zobaczyliśmy też żadnego pielgrzyma, spotkaliśmy jedynie konie pasące się na polanie, Czytaj dalej…
Od paru dni staram się odnaleźć starego ducha pielgrzymowania (w końcu szlak używany jest juz od średniowiecza) i myślę, co to właściwie oznacza: doszło dziś do mnie, że chodzi po prostu o pełne zawierzenie się Drodze. Z całym jej szczęściem i trudnościami. Z tym, co dostajemy i czego nam brakuje. Czytaj dalej…
Jesteśmy w pielgrzymim raju. Po wczorajszym noclegu pod namiotem gdzieś pośrodku łąki, dziś trafiliśmy do parafialnego schroniska w Vetralli: jest tutaj basen, boisko do piłki nożnej, szachy i wszystkie bajki Disneya. Czego więcej możnaby chcieć? Zostaliśmy zaproszeni na obiad, a właściwie ucztę. „Nie mamy pieniędzy. Wszystko, co stoi na stole, Czytaj dalej…
Od paru dni wędrujemy z tymi samymi ludźmi. To sami Włosi, ale pomimo kompletnej (pomijając nazwy potraw) nieznajomości języka jakoś się z nimi dogadujemy. Co to znaczy, że wspólnie wędrujemy? Dowiedzieliśmy się, gdzie zaczęli Via Francigena, mijamy się z nimi na drodze, nocujemy w tych samych schroniskach… nie potrzeba wiele. Czytaj dalej…
Wczorajszy dzień był zdecydowanie najgorszym dniem wędrówki. Dlaczego? Etap był łatwy i krótki, do przejścia mieliśmy nieco ponad 20 km do Bolseny. Jakby tego było mało, w schronisku w Acquapendente zostaliśmy ugoszczeni przez wolontariuszy pyszną kolacją i śniadaniem z innymi pielgrzymami, po którym w mgnieniu oka mieliśmy pokonać wyznaczony dystans. Czytaj dalej…
Dziś dotarliśmy do Bolseny. W 1263 roku przechodził tędy również niejaki Piotr z Pragi: ksiądz, który wątpil, ze w czasie Eucharystii hostia przemienia sie w ciało Chrystusa. Jego spowiednik zalecił mu więc wybrać sie w pielgrzymkę do Rzymu i odprawiać Msze w każdym kościele, w ktorym ten mial sie zatrzymywać. Czytaj dalej…
Kiedy rankiem po palio wychodziliśmy ze Sieny, Karol od niechcenia rzucił: „Geremy i Mateo poszli w drugą stronę, teraz musimy sobie znaleźć nowych przyjaciół w drodze.” Chwilę potem pojawił się Kolya. O imieniu jakby rodem z powieści Dostojewskiego, zaledwie skończył liceum i wyruszył w samotną wędrówkę z samej Genui, gdzie Czytaj dalej…
Wciąż nie moge uwierzyć, jak wiele małych cudów spotyka nas w czasie drogi. Dziś mieliśmy do pokonania najtrudniejszy odcinek na dotychczasowej trasie. Ostatnie 8 km było nieprzerwanym podejściem pod górę, az do zamku, ktory wyglądał pięknie na szczycie, póki nie dowiedzieliśmy sie, ze musimy sie tam wdrapac. Na te ostatnie Czytaj dalej…
Pamiętacie, jak dwa dni temu opisywałem błogosławieństwo konia w jednej z dzielnic? Kapłan pokropil konia i jezdzca woda swiecona, wszyscy modlili sie o zwycięstwo, a my, skoro juz byliśmy tam z nimi, robiliśmy to samo. Teraz zgadnijcie kto wygrał. Kilka godzin później ten sam malutki kościółek, należący do Contrada Capitana Czytaj dalej…
Przed chwilą do kościoła każdej dzielnicy został wprowadzony koń, który będzie ich reprezentować na palio. W ogólnym ścisku kapłan pobłogosławił konia i krzyknął mu w pysk: teraz idź i wracaj jako zwycięzca! Wszyscy modlili się o zwycięstwo – a to okaże się za kilka godzin. Żyjemy. Po palio i calonocnej Czytaj dalej…