„Cały czas coś komuś zawdzięczam” – mówił Daniel Olbrychski podczas spotkania na Festiwalu Tofifest – „Wsłuchuję się w świat. Nie byłbym dziś sobą, gdyby nie wielu ludzi, których wciąż spotykam na swojej drodze”.
Jerzy Hoffman kocha sztukę. Pisał wiersze, dramaty, próbował również z aktorstwem. „Artysta powinien wznosić się ponad podziałami.” – mówi reżyser – „Powinien odkrywać coraz to nowe meandry spraw uniwersalnych, takich jak miłość, nienawiść, żądza władzy. Temu właśnie służy sztuka”.
Dokąd zmierza Ida?
Na początku jest dziewczyną, która wychowała się w zakonie i niebawem ma złożyć śluby. Zanim to jednak zrobi, musi poznać swoją tożsamość – odwiedza ciotkę, z którą próbuje odkryć ich wspólną przeszłość.
Z wieczornych ciemności wpadam do jasnego wnętrza Od Nowy. Tłum ludzi. Dziennikarze przeprowadzają wywiady, starzy znajomymi witają się czule, rozmawiając ze sobą w różnych językach świata. Aktorzy, reżyserzy, organizatorzy. Jest i prezydent Torunia, który już kieruje się do sali – zaraz rozpocznie się 12. Międzynarodowy Festiwal Filmowy Tofifest.
Mówią, że charakter artysty można poznać po jego dziele. Pędzel Danielle Ommeval kreśli kształty z czułością, subtelnie, czuć w tym jednocześnie silną energię, która zdolna jest przemieniać noc w dzień.
Pod koniec XII wieku Templariusze przybyli do Chateneuf du Pape. Zbudowali fortecę, kościół, a także posadzili pierwsze winorośle. Jak inni Templariusze, odeszli na początku XIII wieku i jakiś czas później Avignon stał się mieszkaniem dla kolejnych papieży, zaś Châteauneuf-du-Pape ich letnią rezydencją. Na przełomie XII i XIII wieku wina te rozsławił Czytaj dalej…
„Dom był cały w ruinie”, wspomina Julia Martini z Moulin de l’Esquirol w Le Pradet, „Kiedy moi rodzice kupili go w 1993 roku, nie można było myśleć o mieszkaniu tutaj. Odbudowaliśmy go i po jedenastu latach posadziliśmy 2000 drzewek oliwnych, by zająć się wytwarzaniem oliwy”.
„Arlette siedziała za biurkiem i patrzyła uważnie na ludzi, którzy przekraczali próg”, opowiada z uśmiechem Etienne Portalis z Chateau Pradeaux, „Poznawała po uśmiechu. Obserwowała ich i jeśli jej się nie spodobali, nie sprzedawała im wina. Zupełnie, jakby miała komuś powierzyć swoje dziecko pod opiekę”.
Stoję w piwnicy Domaine Tempier, przede mną leży kilkanaście ogromnych, dębowych beczek, w których dojrzewa czerwone wino. W powietrzu unosi się jego zapach: mieszanka historii winnicy i historii ludzi, którzy się nią zajmowali.
Do Château de Pibarnon prowadzi wąska, piaszczysta dróżka pnąca się po zboczu wzgórza. Jadąc, mijamy pojedyncze domki, wystrzelające wysoko w błękit nieba cyprysy, stare drzewa oliwne. Masywne, drapieżne skały otaczają morze o barwie lazuru. Słońce świeci jasno. Dróżka, wijąc się, wkracza pomiędzy rozległe pola winorośli.