Château Vannières, założone w XVI wieku przez zarządcę miasteczka Le Castellet. Grube, średniowieczne mury otoczone przez zielone pola winorośli. Wino, które przekazuje nam opowieści o historii, daje siłę życia i wzrasta, dojrzewa razem z nami.
„To całe moje życie”, mówi Freddy Estienne, zataczając ręką koło. Stoimy na niewielkim wzgórzu. W dole, obok nas i ponad nami, wszędzie rośnie winorośl. „Spędziłem tutaj dzieciństwo i nie zamierzam opuszczać tej winnicy. To moje życie” Winorośl rosła tutaj od zawsze, jednak winnicę La Laidiere, produkującą wino Bandol, założyli w Czytaj dalej…
Smak szampana. Takiego prawdziwego, z Szampanii. Smak pełny, bogaty, głęboki. Bąbelki, które zatrzymują się na języku, by potem ulecieć, unosząc podniebienie do samego nieba.
„Dwa razy espresso poproszę”, mówię, zajmując miejsce przy małym stoliku w La Rotonde. Kelner uśmiecha się lekko i idzie do kuchni. Rozglądam się po wnętrzu restauracji. Ludzie siedzą przy swoich stolikach, jedząc i rozmawiając, a ich postacie odbijają się w złożonym z małych lusterek suficie.
Wychodzimy z metra. Niebo cudownie się rozjaśniło, wiatr przegnał ciemne chmury. Deszcz już przestał padać, tylko ulice zostały mokre, twarze przechodniów odbijają się w kałużach. Stoję przy latarni na Pont Alexandre III, wpatrując się w wieżę Eiffela z głową zatopioną w chmurach. Nad Sekwaną właśnie zachodzi słońce.
W Reims zbliża się północ. Gęsty mrok otacza nas, pragnie zapanować nad naszymi głowami i owinąć nas swym płaszczem. Lecz to nie mrok jest najważniejszy. Mrok otacza nas tylko po to, byśmy mogli lepiej dostrzec światło…to światła są w nocy najważniejsze.
Neony jarzą się na sklepowych witrynach, wiatrak Moulin Rouge wykonuje powolne obroty, z wnętrza kawiarni wypływa muzyka. Drugi, nocny Paryż – Miasto Świateł, właśnie budzi się do życia. W dzielnicy Montmartre poeci wychodzą na ulice.
Pont des Arts w Paryżu to najstarszy most z żelaza we Francji, zarezerwowany wyłącznie dla pieszych. Stanął tu w 1804 roku, a pod koniec XIX wieku z powodu szklarni z różnymi gatunkami kwiatów przypominał zawieszony nas Sekwaną ogród. Dziś na Most Sztuki przychodzą zakochani, by zawiesić na nim kłódkę pieczętującą ich miłość i wyrzucić kluczyk do rzeki…
Za dnia Strasbourg rozbrzmiewa dźwiękiem dzwonów z katedry, akordeonista gra przy restauracji, a wśród tysięcy kroków trójka muzyków śpiewa o tym, że wszyscy przemijamy. Kwitną kwiaty, okiennice urzekają kolorami, a słońce odbija się w rzece. Wieczorem zapalają się latarnie, zapełniają się kawiarnie, rozmowy jak dym unoszą się w powietrzu. A my spacerujemy, spacerujemy, spacerujemy…
„Zawsze musi palić się jedno światło”, mówi Gwen, gdy wchodzimy do głównej sali Comedie de Reims. Widownia tonie w ciemności, ostrożnie stąpamy po schodach. Panuje cisza, sala jest zupełnie pusta. Stojąc na scenie, zapełniam widownię ludźmi, którzy obserwują moje ruchy i słuchają słów, tak jakby aktor nie udawał i to właśnie jego misją byłoby przekazania prawdy o życiu. Przez chwilę jestem aktorem, wiem jednak, że panuje tutaj cisza, a sala jest zupełnie pusta. I pali się jedno światło…