” (..) Wchodzimy w las. Robi się gorąco. Wokół naszych głów latają chmary owadów, których ataki staramy się odeprzeć. Droga jest prosta i długa, nabraliśmy dobrego tempa. Postanawiamy odmówić dziesiątkę różańca. Dochodzimy do Pokrzydowa, gdzie znajduje się kościół Niepokalanego Poczęcia NMP. Robimy krótki postój i zgodnie z tradycją pukam do Czytaj dalej…
(…) Otrzymuję błogosławieństwo na drogę, a po Mszy św. wchodzę do zakrystii, aby poprosić księdza o pieczątkę w Paszporcie Pielgrzyma. To jedna z tradycji osoby, która idzie szlakiem św. Jakuba: pukać do drzwi plebanii, zajść do poczty czy sklepu i prosić o przybicie pieczątki, która potwierdzi, że przechodziło się przez Czytaj dalej…
Czas, na który czekałem, a jednocześnie starałem się odsuwać do najdalszych zakątków głowy, w końcu nadszedł. Pewnego dnia trzeba przecież wyruszyć. Nawet jeśli to dzień ponury i deszczowy. Budzisz się, patrzysz za okno, ale wstajesz. Plecak jest spakowany, zarzucasz go na plecy. I wyruszasz.
Jest piękny poranek – ciepły, rześki i słoneczny. Ptaki śpiewają, kwiaty kwitną. Pośród wielu ludzi spieszących do pracy czy do szkoły, jedziemy rowerami, dopiero ucząc się odnajdywać naszą drogę, jak małe dzieci pragnące posmakować wszystkiego, co napotkają. Mijamy piękne kamienice z ozdobnymi portalami, cegłami układającymi się w wyrafinowane wzory, wieżyczkami, posągami. Gubimy się, raz po raz,nie wiedząc, jak dotrzeć do celu ani jak wrócić. Wszystko jest wspaniałe, jednak wygląda tak samo. Jak wielki, piękny labirynt.
Kilka słów przed wyjazdem załogi z I LO w Toruniu, wśród opowiadających Mikołaj. Autor filmu Artur Nowak.
Pielgrzymka zaufania przez ziemię prowadzona jest przez braci z Taize. Odbywa się co roku w którymś z dużych miast europejskich, na przełomie 2014/15 miała miejsce w Pradze. Do stolicy Czech przybyło ponad 30 tys. młodych osób z całej Europy i nie tylko.
Jest to przede wszystkim spotkanie z Bogiem. Poprzez modlitwę i poznanie innych ludzi.
„Często sami stawiamy sobie bariery – tego nie zrobię, bo mi nie wypada itd. Ale zapominamy, że to my sami decydujemy, jacy jesteśmy i jak wygląda rzeczywistość wokół nas.” – opowiadał na spotkaniu w Toruniu Jasiek Mela. – „Każdy z nas jest po trochu niepełnosprawny, są tego różne rodzaje. Najgorszym nie jest stracić rękę czy nogę, prawdziwa niepełnosprawność kryje się w głowie.”
Wyszliśmy z domu na ciepły, łagodny wieczór. Na podwórku stały rowery. „To daleko stąd”, zapytałem znajomego z Holandii. „Raczej nie”, odparł, „Prosta droga”. Usiadł na rower i zastanowił się przez chwilę. „Potrafisz szybko jeździć?” Kiwnąłem odruchowo głową. „Ok”, odpowiedział i ruszył z miejsca jak koń, który zerwał się do galopu. Zniknął za zakrętem, ja popędziłem za nim, goniąc wiatr, który uciekał, mijał kolejne ulice, zostawiając za sobą smugi światła i szum samochodów.
Delegatka Rosji wyszła na środek sali, rzuciła wzrokiem na zgromadzonych przedstawicieli innych państw i zaczęła mówić. „Nie powinniśmy pozostać obojętnymi na los dzieci umierających w Afryce i Azji. Wszyscy jesteśmy równi, nieważne gdzie się urodziliśmy, i każdy z nas ma prawo do życia. (…) Dlatego też zachęcam wszystkich do głosowania za tą rezolucją. Głosujcie za życiem!” Następnie jej miejsce zajmuje delegat Kuby, swoją mową popierając stanowisko Rosji.
Wewnątrz było mnóstwo ludzi wszystkich narodowości, wszyscy siedzieli na podłodze, trzymając w dłoniach zapalone świecie: ich płomyki tworzyły w tej dusznej sali drugie niebo pełne gwiazd. Prowadzący śpiew mnich miał głos jak anioł, a my wszyscy szliśmy za nim, jak owieczki za pasterzem, poprzez muzykę prowadzącym je do wieczności.