Deux films francophones récents, à savoir Memory Box et Sous le ciel d’Alice, nous plongent dans le contexte de la guerre du Liban. Alors que la pays lui-même connaît en ce moment une autre grande crise, ces deux titres nous permettent de mieux comprendre l’histoire et nous font nous rendre compte de l’actualité.
(więcej…)
Nasze życie czasem składa się z zupełnie dziwnych, absurdalnych lub zupełnie pozbawionych sensu zdarzeń. Co zrobić? W tym wypadku zamiast ciągłego zastanawiania się lepszy po prostu jest śmiech. Najlepiej w sali kinowej. Najlepiej przez pół nocy.
Pod koniec października mój współpielgrzym przyjaciel Karol publikował na blogu teksty o toruńskim festiwalu filmowym Tofifest. W tym tygodniu zaś przenosimy się do Aix en Provence, a 'poważne’ filmy zamieniamy na te krótkometrażowe!
Właśnie dziś rozpoczął się Międzynarodowy Festiwal Filmowy Tofifest, czyli tydzień niepokornego kina w Toruniu. Zawsze był to dla mnie czas ogromnych inspiracji, swego rodzaju szalona podróż kinematograficzna, którą wspominałem jeszcze długo po ostatnim dniu festiwalu, również na blogu – relacja będzie również w tym roku!
W tę sobotę zakończył się festiwal filmów krótkometrażowych w Aix en Provence. Nagrody zostały wręczone, a mi udało się trafić, zupełnie przypadkiem, na pokaz zwycięskiego filmu. Okazał się nim „El Edén” w reżyserii Andresa Ramireza – pierwszy obraz, jaki obejrzałem na tym festiwalu. Co za szczęście.
Atmosfera jest gęsta, kadry ciasne. Kamera śledzi wędrówki bohaterów, podąża za nimi jak lunatyk we śnie. Film zdaje się kołysać, rytmicznie wprowadzając w trans, pozorny spokój, który prowadzi do wybuchu wszystkich tłumionych emocji. Ale czym jest słoń, który czasem pojawia się jako halucynacja? Może, pośród brudu, agresji, dzikości i wszechogarniającej dżungli, która rozciąga się od Sri Lanki do Paryża, słoń stanowi wyraz odwiecznej tęsknoty za spokojem i harmonią, za utraconym rajem?
Jerzy Hoffman kocha sztukę. Pisał wiersze, dramaty, próbował również z aktorstwem. „Artysta powinien wznosić się ponad podziałami.” – mówi reżyser – „Powinien odkrywać coraz to nowe meandry spraw uniwersalnych, takich jak miłość, nienawiść, żądza władzy. Temu właśnie służy sztuka”.
Dokąd zmierza Ida?
Na początku jest dziewczyną, która wychowała się w zakonie i niebawem ma złożyć śluby. Zanim to jednak zrobi, musi poznać swoją tożsamość – odwiedza ciotkę, z którą próbuje odkryć ich wspólną przeszłość.