Arles jest miastem o wielu twarzach. Spotykają się w nim słońce południowej Francji, dzikość i tradycje Camargue, francuskiego Dzikiego Zachodu, emocje i wigor corridy oraz sentyment do obrazów Van Gogha. To miasto, które było kiedyś najważniejszą kolonią rzymską. Do dziś, spacerując jego uliczkami, można odnaleźć ślady pobytu Rzymian. Punktem centralnym Czytaj dalej…
Stoję w piwnicy Domaine Tempier, przede mną leży kilkanaście ogromnych, dębowych beczek, w których dojrzewa czerwone wino. W powietrzu unosi się jego zapach: mieszanka historii winnicy i historii ludzi, którzy się nią zajmowali.
Do Château de Pibarnon prowadzi wąska, piaszczysta dróżka pnąca się po zboczu wzgórza. Jadąc, mijamy pojedyncze domki, wystrzelające wysoko w błękit nieba cyprysy, stare drzewa oliwne. Masywne, drapieżne skały otaczają morze o barwie lazuru. Słońce świeci jasno. Dróżka, wijąc się, wkracza pomiędzy rozległe pola winorośli.
Winorośl rośnie na kamienistej sprażonej słońcem ziemi. Wymaga opieki przez cały rok. Jej pędy są przycinane, a gdy nadchodzi lato, usuwa się najmniejsze kiście, by dostarczyć więcej soków odżywczych większym winogronom. To nie marnotrawstwo, ale dbałość o dobry smak. Lecz po winobraniu, który rozpoczyna się najczęściej na początku września, około Czytaj dalej…
Château Vannières, założone w XVI wieku przez zarządcę miasteczka Le Castellet. Grube, średniowieczne mury otoczone przez zielone pola winorośli. Wino, które przekazuje nam opowieści o historii, daje siłę życia i wzrasta, dojrzewa razem z nami.
„To całe moje życie”, mówi Freddy Estienne, zataczając ręką koło. Stoimy na niewielkim wzgórzu. W dole, obok nas i ponad nami, wszędzie rośnie winorośl. „Spędziłem tutaj dzieciństwo i nie zamierzam opuszczać tej winnicy. To moje życie” Winorośl rosła tutaj od zawsze, jednak winnicę La Laidiere, produkującą wino Bandol, założyli w Czytaj dalej…
Do perfumerii w Le Castellet wszedłem niepostrzeżenie, przemykając za plecami angielskich turystów, z którymi w żywiołową dyskusję wdała się sprzedawczyni. Oglądałem wysokie psy w garniturach, trzymające zegarki na złotych łańcuszkach i kątem oka obserwowałem, co robią angielscy turyści. Sprzedawczyni chodziła wokół nich tanecznym krokiem, pryskając coraz to innymi zapachami, wyjaśniając ich pochodzenie i zastosowanie.
Le Castellet to miasteczko artystów. Dowiedziałem się tego podczas jednego ze słonecznych dni kończących lipiec, kiedy to poczułem palącą potrzebę odwiedzenia go po raz drugi. Zostawiliśmy samochód na poboczu Montee du Chateau i wspięliśmy się do miasteczka mniej uczęszczanym, wąskim przejściem z wyszczerbionymi ze starości schodkami- polubiłem nazywać tę dróżkę sekretną, tak jakbym tylko ja ją znał i spędził w tej okolicy wszystkie lata, począwszy od czasów dzieciństwa.
Poznaję Prowansję spokojnie i ze smakiem, tak jak wącha się ulubione, polne kwiaty- pragnę wsiąknąć w klimat tej krainy i stać się nikim więcej, nikim mniej, jak tylko tubylcem. Poznaję Prowansję w podobny sposób, jak poznaję siebie.
Jest wieczór, mroki nocy zdążyły już ogarnąć zbocza zarośnięte polami winorośli, cyprysowe dróżki i aleje oliwne, lecz plac zamkowy w Le Castellet błyszczy jak pojedyncza gwiazda, która spadła w ciemną otchłań oceanu. Słowa spływają z ust artystów i wpadają za okiennice, do grządek z kwiatami, do galerii obrazów i kapelusza szalonego gitarzysty, zabawiającego ludzi przy restauracji. Trwa właśnie wieczór bajkowy.