Dobry czas

Zastanawiam się, czy nie jestem czasem jak inżynier Mamoń z „Rejsu”, lubiąc najbardziej to, co już znam. Pytanie brzmi: od czego zależy to, czy film mi się podoba? Od mojego nastroju, nastawienia, może to muzyka, fabuła, zdjęcia, a może jest tak jak z gondolą pływającą po kanałach Wenecji: jest pięknie, nawet jeśli zespół na gondoli fałszuje. Jest pięknie, bo to Wenecja.

Ale nie o Wenecji miałem mówić – chodzi po film. Co tydzień organizujemy sobie wieczory filmowe: rozsiadamy się na łóżkach, kanapach, fotelach i co tam jeszcze jest, i oglądamy. Można powiedzieć, że filmy same do nas przychodzą. Ostatniego wieczoru przyszedł „Dobry rok” Film o Prowansji – o tym, jak potrafi zmieniać ludzi, z zapracowanych biznesmenów w romantycznych posiadaczy winnicy. To był piękny film, wcale nie dlatego, że mama miała mokre oczy, a tata niczym profesjonalny jasnowidz potrafił mistrzowsko przewidzieć, jak zresztą we wszystkich filmach, każde kolejne posunięcie bohatera. Oglądając go, czułem się, jakbym szedł drogą i widział wiele znaków, które kierują mnie na inne, znane już drogi.

Wyglądało to tak: na ekranie scena w miasteczku Gordes. „Byliśmy tam!” – krzyczymy.

Kolejna scena: winnica. „Znamy to!” Bohater jedzie piękną drogą na spotkanie z kobietą, w której jest zakochany i krzyczy „Louis Armstrong!” do grupki mijanych kolarzy. „Tak było” – mówimy sobie, pamiętając, jak w drodze na kanion Verdon nie mogliśmy wyprzedzić wielkiego peletonu, do którego wciąż dołączali nowi amatorzy rowerów.

„Dobry rok” to film, który przywołuje wspomnienia i który w pewnym sensie dobrze znaliśmy, zanim jeszcze go obejrzeliśmy. Bo jest czas na przygodę, słuchanie i opowiadanie, na zabawę i zastanowienie, jest czas na podróż i na wspominanie, na oczekiwanie i działania – i zawsze jest czas, zawsze czas na przeżywanie.

Mikołaj Wyrzykowski

Dobry rok ( A Good Year ) 2006

na podstawie powieści Petera Mayle’a.

Reżyseria: Ridley Scott