karamazov

Wysiadamy z autobusu, za nami jadą kolejne. Dojechaliśmy na zupełne pustkowie: piach, skruszone przez słońce rośliny i skały. O tak, skały. Ogromne, monumentalne, przytłaczające. Wraz z tłumem zmierzam w ich stronę. Słońce zachodzi na horyzoncie. Gdy zajdzie zupełnie, rozpocznie się spektakl.

(więcej…)