Avignon Off jeszcze trwa, ale Avignon In, czyli ta bardziej prestiżowa strona festiwalu, w ten weekend dobiegła końca. W ten weekend też łapałem ostatniego stopa, wracając ze spektaklu do Aix en Provence…
Początek sztuki. Żadnych słów, jedynie cicha muzyka, oszczędne gesty, pusty wzrok wodzący po pustym pokoju, gdzie pod ścianami stoją pudła z napisem „Oxford”. Ale one wcale nie jadą do Oxfordu, a do Neuhaus. Co za ironia losu. Choć to nic dziwnego – nie tak łatwo jest przecież uciec.
W czasie festiwalu uliczki Avignon zatłoczone, masa ludu, restauracje pełne, grupy artystów przechadzające się ulicami, śpiewające i zachęcające do zobaczenia ich spektakli… A spektakli ponad 800 na Avignon Off, czyli bardziej amatorskiej stronie festiwalu. Mury oblepione plakatami.
Wysiadamy z autobusu, za nami jadą kolejne. Dojechaliśmy na zupełne pustkowie: piach, skruszone przez słońce rośliny i skały. O tak, skały. Ogromne, monumentalne, przytłaczające. Wraz z tłumem zmierzam w ich stronę. Słońce zachodzi na horyzoncie. Gdy zajdzie zupełnie, rozpocznie się spektakl.
Zwykłe, europejskie miasteczko. Restauracje, gołębie, piękna Starówka odwiedzana przez turystów, parki, dzielnice bogatych i tych biedniejszych. Oraz zoo. Zoo, z którego ucieka Ona. Pragnie życia na wolności, dlatego teraz też przechadza się po mieście – tam była jedną z wielu, tu jest Obca.
Gdzie leży granica normalności? Madeleine Louarn odpowiada: w ogóle jej nie ma. Jako dowód przedstawia sztukę o szalonym Ludwiku II Bawarskim pt. „Ludwig, un roi sur la lune”, przygotowaną przez aktorów niepełnosprawnych umysłowo z Atelier Catalyse.
Od 6 do 24 lipca trwa siedemdziesiąta edycja największego festiwalu teatralnego w Awinion. Mam dobre wieści: będę tam! Bezpośrednie relacje z kilku dniu festiwalu będziecie mogli czytać na naszym blogu.