Każdy dzień wędrówki mijał w podobnym rytmie. Budziliśmy się o wpół do piątej, aby o piątej autokar mógł nas zawieźć na miejsce, z którego mieliśmy rozpocząć kolejny odcinek. Zwykle więc zaczynaliśmy jeszcze w mroku, o chłodnym, czasem i deszczowym poranku. Wędrówka trwała prawie cały dzień. Wracaliśmy na kolację na Monte Czytaj dalej…
Każdy ma swoje Camino. Jedni słuchają głośno muzyki, inni idą w ciszy, inni pędzą przed siebie, jeszcze inni rozmawiają czy też zatrzymują się na każdym możliwym postoju. Znajdzie się tu czas na modlitwę, śpiew, rozmowę oraz ciszę. Droga przynosi wszystkie proste radości, które potrzebne są do szczęścia. Wystarczy tylko iść. Czytaj dalej…
„Co mnie tu zaprowadziło?”, pytałem sam siebie, o siódmej nad ranem stojąc w albergue w miejscowości Sarria, znajdującej się na szlaku francuskim Camino de Santiago. Z tego miejsca zostało 112 km do samego Santiago de Compostela. Długa droga. Ale jeszcze dłuższą musiałem przebyć, aby się tu dostać. Najpierw było Camino Czytaj dalej…
Spotkanie autorskie na Coperniconie nie jest zwyczajne. Podczas tych trzech wrześniowych dni nic nie jest zwyczajne. Do sali w Collegium Minus nie wchodzą normalnie ubrani ludzie, a wojownicy, żołnierze oraz smukłe elfy. Zresztą, czym jest normalność?
Na Nowym Rynku w Toruniu tłumy. Mama mówi do synka, trzymającego miecz świetlny: „Utnij głowę temu człowiekowi z gwardii senackiej, no dalej!” i pstryka im zdjęcie. Gdzieś dalej Sith walczy z Jedi, a małe dzieci ustawiają się, by mieć zdjęcie z Jabbą. Jest i mistrz Yoda, za którego plecami stoją klony. Aż kusi mnie, by też zrobić sobie z nimi zdjęcie.
Czasem lubię usiąść gdzieś na Starym Rynku w Toruniu i obserwować ludzi. Przychodzą skądś, spieszą się za jakimiś sprawami, a ja próbuję odgadnąć, kim właściwie są. Fajna zabawa. Jest parę dni, kiedy nabiera ona zupełnie nowego wymiaru.
Jest czwarta nad ranem, piątek. Siedzimy na samym przedzie kościoła w Taize. Światła są przyciemnione, ktoś po cichu śpiewa kanon „In manus tuas, Pater” – nie potrafię jednak rozpoznać źródła tego głosu, wydaje się, jakby dobywał się on zewsząd. Po chwili reszta osób się dołącza. Na środku leży krzyż, a Czytaj dalej…
Ksiądz Tomasz z Andrzejem wymieniali się gitarą, a cała grupa śpiewała i tańczyła „Jesteś królem” czy „Raduje się dusza ma” podczas tych chłodnych, galicyjskich wieczorów, gdy wydawało nam się, że nasze szczęście jest nieskończone. Bo byliśmy szczęśliwi, podobnie jak wszyscy byli szczęśliwi w Taize, śpiewając i tańcząc wraz z franciszkanami Czytaj dalej…
Co jakiś czas mijałem znaki pozostawione przez innych pielgrzymów. Buty, ubrania, zapisane kartki przyciśnięte kamieniem. Minąłem znak „Stop”, przerobiony na „Do not stop walking”. Mikołaj Wyrzykowski, lipiec 2015
