Neony jarzą się na sklepowych witrynach, wiatrak Moulin Rouge wykonuje powolne obroty, z wnętrza kawiarni wypływa muzyka. Drugi, nocny Paryż – Miasto Świateł, właśnie budzi się do życia. W dzielnicy Montmartre poeci wychodzą na ulice.
Za dnia Strasbourg rozbrzmiewa dźwiękiem dzwonów z katedry, akordeonista gra przy restauracji, a wśród tysięcy kroków trójka muzyków śpiewa o tym, że wszyscy przemijamy. Kwitną kwiaty, okiennice urzekają kolorami, a słońce odbija się w rzece. Wieczorem zapalają się latarnie, zapełniają się kawiarnie, rozmowy jak dym unoszą się w powietrzu. A my spacerujemy, spacerujemy, spacerujemy…
„Zawsze musi palić się jedno światło”, mówi Gwen, gdy wchodzimy do głównej sali Comedie de Reims. Widownia tonie w ciemności, ostrożnie stąpamy po schodach. Panuje cisza, sala jest zupełnie pusta. Stojąc na scenie, zapełniam widownię ludźmi, którzy obserwują moje ruchy i słuchają słów, tak jakby aktor nie udawał i to właśnie jego misją byłoby przekazania prawdy o życiu. Przez chwilę jestem aktorem, wiem jednak, że panuje tutaj cisza, a sala jest zupełnie pusta. I pali się jedno światło…
Pakując się, zawsze myślę – trzeba być przygotowanym na wszystko, co może się zdarzyć po drodze. Pakuję latarkę, ciepłe swetry pomimo lata. Przypadek jest najlepszym organizatorem podróży. Uwielbiam przypadki. Chociaż samochód, który psuje się zaraz po wyruszeniu z domu…”Musimy zawrócić” – mówi mama z rezygnacją, ale i z jakąś pewnością, „Może tak właśnie miało być.”
Idziemy drogą, nie wiadomo skąd, nie wiadomo dokąd. Czasem jest tak, że wydarzenia magicznie splatają się ze sobą, trafiają się różne szanse, okazje, a ludzie przychodzą do nas, jakby zsyłani przez aniołów na naszą drogę. Idziemy więc dalej – już wiemy dokąd. Wiemy po co. I tak zaczyna się nasza podróż.
Ce pays était plein de soleil et ses chemins portaient le parfum des fleurs. Il était gouverné par un roi juste qui prenait soin de ses sujets et se souciait du bien de chaque habitant. Un pauvre poète séjournant à sa cour était son favori, le roi croyait en son talent et il discutait souvent avec lui.
Tak po prostu jest, sami rozumiecie. Rodzisz się jako ty, nie kto inny, ta wyjątkowa, niepowtarzalna osoba i masz do przejścia swoją drogę. Rodzisz się w konkretnym miejscu, spotykasz te, a nie inne osoby. I żyjesz w rodzinie. Życie rodzi życie. Nie wiem, jak to jest, że znalazłem się właśnie tutaj, ale czuję, że chyba mam jakąś misję do wypełnienia. Oraz dług wdzięczności. Za życie.
Było niedzielne popołudnie. Dziadkowie przyjechali do Sosnowego Lasu, piliśmy kawę i rozmawialiśmy. Przeczytałem im to opowiadanie. I zaraz potem rozpoczęła się dyskusja: o miłości, życiu tu i teraz, życiu wiecznym…Wszystko rozpoczęło się od jednego pytania. Jest to pytanie, które każdy z nas musi sobie zadać.
Stało się to niespodziewanie. W ostatniej chwili wysłałem zgłoszenie, namówiony przez kolegę. Było to trochę przypadkowe, ale myślę, że musiałem tam być: w piątkowy wieczór, w hali sportowej w Grębocinie śpiewać do późna w nocy kanony Taizé, wpatrzony w kołyszący się blask świec.
Podróżowanie jest źródłem inspiracji. Podczas zeszłorocznej wyprawy do Francji codziennie zapisywałem coś w notatniku, a po powrocie zacząłem pisać