„(…) Zaczynamy w Ciechocinie, poranny deszcz powoli ustaje, ponure chmury ustępują z nieba. Mamy przed sobą cały dzień drogi, która prowadzi głównie przez lasy. Nie ma tu oszałamiających widoków ani zabytków do zwiedzania, ale też nie potrzebuję żadnej z tych rzeczy. Czuję prostą i niezmienną obecność otaczającej mnie natury. Zagłębiamy Czytaj dalej…
” (…) Jest już późno. Opuszczam wzgórze zamkowe i ponownie zagłębiam się w uliczki Golubia-Dobrzynia, które wyprowadzają mnie z miasta. Przy metalowym krzyżu skręcam w prawo, w drogę opadającą w las. Szlak wiedzie prosto aż do samego Ciechocina. Przyspieszam kroku, staram się oddychać równomiernie. Jestem tu tylko ja, droga i Czytaj dalej…
” (…) Na szafce, obok muszli oraz książek opisujących szlak św. Jakuba, stoją portrety przedstawiające Chopina. To właśnie tutaj polski kompozytor, jeszcze jako młody chłopak, spędzał wakacje w 1824 i 1825 roku. Czternastoletni Fryderyk przyjeżdżał, aby odwiedzić swojego kolegę, Dominika Dziewanowskiego. Mimo swego wątłego zdrowia był zachwycony atrakcjami wiejskiego życia. Czytaj dalej…
„(…) Analizujemy przewodnik po szlaku oraz przypominamy sobie ostatnie muszle, które widzieliśmy na drzewach. Wygląda na to, że jednak idziemy w dobrą stronę. Postanawiamy zejść ze ścieżki, zbliżyć się do torów i iść wzdłuż nich, aby dotrzeć do miasta. Za pół godziny zaczyna się Msza św., na którą chcemy zdążyć. Czytaj dalej…
” (..) Wchodzimy w las. Robi się gorąco. Wokół naszych głów latają chmary owadów, których ataki staramy się odeprzeć. Droga jest prosta i długa, nabraliśmy dobrego tempa. Postanawiamy odmówić dziesiątkę różańca. Dochodzimy do Pokrzydowa, gdzie znajduje się kościół Niepokalanego Poczęcia NMP. Robimy krótki postój i zgodnie z tradycją pukam do Czytaj dalej…
(…) Otrzymuję błogosławieństwo na drogę, a po Mszy św. wchodzę do zakrystii, aby poprosić księdza o pieczątkę w Paszporcie Pielgrzyma. To jedna z tradycji osoby, która idzie szlakiem św. Jakuba: pukać do drzwi plebanii, zajść do poczty czy sklepu i prosić o przybicie pieczątki, która potwierdzi, że przechodziło się przez Czytaj dalej…
Czas, na który czekałem, a jednocześnie starałem się odsuwać do najdalszych zakątków głowy, w końcu nadszedł. Pewnego dnia trzeba przecież wyruszyć. Nawet jeśli to dzień ponury i deszczowy. Budzisz się, patrzysz za okno, ale wstajesz. Plecak jest spakowany, zarzucasz go na plecy. I wyruszasz.
„Często sami stawiamy sobie bariery – tego nie zrobię, bo mi nie wypada itd. Ale zapominamy, że to my sami decydujemy, jacy jesteśmy i jak wygląda rzeczywistość wokół nas.” – opowiadał na spotkaniu w Toruniu Jasiek Mela. – „Każdy z nas jest po trochu niepełnosprawny, są tego różne rodzaje. Najgorszym nie jest stracić rękę czy nogę, prawdziwa niepełnosprawność kryje się w głowie.”
Zapada zmrok. Gwiazdy pojawiają się na niebie. Robi się chłodno. W Grębocinie gromadzą się tłumy. Przyszli, żeby zobaczyć. Na własne oczy. Przyszli, żeby poczuć. Przeżyć Mękę Pańską jako coś prawdziwego, głęboko wewnętrznego i dziejącego się tu i teraz. Płoną pochodnie. Żołnierze niecierpliwie przestępują z nogi na nogę. Przyszedł czas.
Tej nocy spacerowali nad Wisłą, lewym brzegiem mostu. W innej części miasta, wokół pomnika Kopernika, jak co dzień krążyły tłumy ludzi. Na drugim, starym moście ktoś stał wraz z grupą przyjaciół – wypuszczali chińskie lampiony, które szybowały wyżej i wyżej, a ich samotne płomienie pochłaniało niebo.