Wbrew pozorom Santiago nie jest spokojnym miastem, które ogranicza się do grobu św. Jakuba i katedry. Tutaj, od zapalenia latarni aż do późnych godzin nocnych tętni życie, stukają kieliszki, głośno jest od rozmów. Wieczorem ulice zapełniają się pielgrzymami, turystami i mieszkańcami miasta, których drogi krzyżują się w kolejnych barach. Pytanie: gdzie najlepiej się wybrać?
Kiedyś pierwszą rzeczą, którą podróżny robił po przyjeździe do Santiago, było pójście do jakiejkolwiek kawiarenki. Tam szukało się noclegu, poznawało ludzi… dziś to również jeden z najlepszych sposobów na poznanie miasta.
Już od połowy lipca Santiago żyje Dniem Apostoła. Zaczynają się wieczorne koncerty, jarmarki, pochody… a Biuro Pielgrzyma przeżywa jak zwykle w tym okresie wyjątkowe oblężenie. Jak wyglądało samo święto na cześć Patrona, zobaczcie na zdjęciach!
Santiago nigdy nie było dla mnie końcem drogi: raczej miejscem, do którego wciąż wracam i które prowadzi mnie do innych miejsc, wydarzeń, ludzi. Szczerze mówiąc, daleko bym nie zaszedł, gdybym nie szedł do Santiago. Dokąd jednak konkretnie można dalej pójść już po dotarciu do grobu św. Jakuba?
Przesilenie letnie: najdłuższy dzień w roku, najkrótsza noc. Dawniej ludy na całym świecie wierzyły, że w tym czasie dzieje się coś ważnego. Żeby nie powiedzieć: magicznego. Dziś tradycje celtyckie połączono że świętem Jana Chrzciciela, i tak oto powstała galicyjska Festa de San Xoan!
Dwa tygodnie zajęło mi przejście części Camino del Norte w 2016 roku, zaś w czasie kolejnych miesięcy ta droga do mnie docierała, aż w końcu byłem w stanie zamienić ją w powieść. Po roku udało mi się ją wydać (znów tych 365 kilometrodni) i jeszcze przed świętami książkę można zamawiać!
1 czerwca mija dokładnie rok, odkąd w szóstkę wyruszyliśmy na szlak Camino de Santiago. Nasza trasa zaczynała się w Oviedo i liczyła około 360 kilometrów, więc można powiedzieć, że każdy kilometr był jednym dniem i dopiero dziś dochodzimy do naszego Santiago… Z tej okazji publikuję właśnie filmik, który jest próbą opowiedzenia o naszej podróży.
4.30 rano, albergue w Aviles. Dzwoni mój budzik, który do dziś przypomina mi Camino. Wstaję i budzę kilka osób z naszej grupy. Pakuje się. Gubię rzeczy. Szukam rzeczy. Wychodzę. Wracam i budzę kolejne osoby. Jak się okazuje, nie tylko z naszej grupy…
Traf chciał, że w dniu, w którym mieliśmy najwięcej kilometrów do pokonania – naprawdę był to najtrudniejszy odcinek – zrobiliśmy też najdłuższą przerwę. Zaskakującą i nieprzewidywalną. Fascynującą z kilku powodów: między innymi dlatego, że właściwie nie odpoczywaliśmy. Staliśmy z plecakami przez ponad godzinę. I słuchaliśmy…
Wieczór, wchodzę do starego miasta Santiago przez Porta do Camino. Za mną idzie dwóch Szkotów, jeden z rudą brodą i w kapelusiku mówi do drugiego: „Słuchaj, tydzień temu byłem w Logrono na fieście. Bawiłem się całą noc jak nigdy i nic nie płaciłem. Poszedłem dalej, w kolejnym maisteczku też była fiesta. Bawiłem się całą noc i nic nie płaciłem. W poniedziałek mam urodziny, a teraz zapowiada sie cały weekend fiesty. Kocham Hiszpanię!”. Popieram go całym sercem.