Zaraz po mszy zaczynają się obchody 14 lipca, czyli dnia zdobycia Bastylii. Defilada przechodzi od statuy wolności do placu przy Hotel de Ville, tam słyszymy przemowę oraz „Marsyliankę” grana przez orkiestrę. Następnie tłum się rozchodzi, większość idzie wraz z nami na rynek. Nikt nie zwraca uwagi na małego pieska, który ma zbyt krótką szyję, by napić się wody z fontanny.
Niedzielny poranek. Stoję w kościele. Przez wielkie drzwi wlewa się strumień światła, z ulicy dochodzi szum samochodów i gwar ludzkich głosów. Wewnątrz cisza. Czasem tylko ktoś kaszlnie, przestąpi z nogi na nogę, podrapie się za uchem. Przede mną stoi mężczyzna o wysoko uniesionym podbródku, skryty za grubymi szkłami okularów. Obok niego zajęła miejsce drobna staruszka, która z namaszczeniem przesuwa paciorki różańca, mimo trzęsących się rąk.
Jak zjawa snuję się wieczór po St. Cyr. Dwa światełka- zielone i czerwone- doskonale zespolone z ciemnością mrugają do siebie ze starego i nowego portu. Delikatny jest wieczór na morskiej promenadzie, delikatny i cichy, choć między ciszą a dźwiękiem nie przebiega tu żadna granica.
– Jak ty to wszystko opiszesz? – zadaje mi ważne pytanie tata, lecz zaraz milknie, wchodząc w kolejny ostry zakręt.
Nie tylko tata, ale również i mama niewiele mówi, co naprawdę nieczęsto się zdarza. Jej milczenie ma jednak dwa uzasadnienia.
Na Calangues Figuerolles oprócz ludzi jak szalony pływał również owczarek niemiecki. Kawałek dalej wdrapałem się na skalistą górę, by wraz z moimi Szkotami móc stanąć na jej szczycie i zachwycać się tą monumentalną, łączącą niebo z ziemią rzeźbą największego artysty wszech czasów.
Poznaję Prowansję spokojnie i ze smakiem, tak jak wącha się ulubione, polne kwiaty- pragnę wsiąknąć w klimat tej krainy i stać się nikim więcej, nikim mniej, jak tylko tubylcem. Poznaję Prowansję w podobny sposób, jak poznaję siebie.
Kim jest Słodka Czytelniczka? To posąg dziewczyny opartej o otwartą księgę i rozmarzonym wzrokiem wpatrującej się w dal. Uwielbiam ten moment mojej trasy, gdy mogę usiąść obok niej i wypatrywać czegoś wyjątkowego w tym pozornie nie zmieniającym się krajobrazie.
Budzę się w rzeczywistej nierealności, do dziś wracającej do mnie przy każdym cudzie przebudzenia. Gdy tylko mama spostrzega, że otworzyłem oczy, wita się się ze mną, powtarzając te same słowa, jakby chciała, by dotarły do niej przez warstwę niewiary: „Udało nam się, zobacz, jak pięknie, jesteśmy tutaj…”
Moje marzenia się nie spełniają – to ja spełniam moje marzenia. Płynę statkiem, który kursuje od rzeczywistości do wyobraźni, zwykle myląc kierunki i będąc pośrodku, w zapomnieniu tego co było i co zamierzone. Najważniejsze jednak, że podróżuję, nie stoję ciągle w porcie. Podróżuję.
Ile est enorme et pelucheux. Il ressemble au roi, de genre ceux qui a l’infini cherchent leurs couronnes. Il la trouve pendant les caresses. Quand je m’assais sur le canape, il vient, me regarde doucement et s’approche a moi. Je pourrais le caresses comme ca a l’infini. Il a le poil d’or avec la criniere blanche et les yeux noir comme les pierres profondes et chatoyantes d’eau de l’ocean. Il est mon ami, il e semeur de lumiere. Aujourd’hui les cookies est disparu de la table et on ne sait pas, qui a faites ca.