Zaczęliśmy tak jak wszyscy. W pewnym punkcie naszego życia (długi temat) wylądowaliśmy w pewnym miejscu (w naszym przypadku Porto) i wyznaczyliśmy sobie cel: Santiago de Compostela. Co nami kierowało? Czego oczekiwaliśmy? W miarę wędrówki droga coraz bardziej się przed nami odsłaniała, a ta wyprawa (nasze powody, intencje, przeżycia) przestała ograniczać się jedynie do ojca i syna: staliśmy się częścią jednego, wielkiego Camino.
Opróżniamy kieliszki i Pascal ponownie je napełnia, tym razem perlistym blanc ze szczepu chardonnay, który jest wyżej postawiony niż aligote. Następnie nasz vigneron wsadza nos do kieliszka, wyciąga, kręci winem, które w ten sposób się napowietrza i staje się bogatsze w aromaty i znów wącha, przez cały ten czas obserwując Cristine, która wykonuje te same, jakby rytualne ruchy.
Do tej pory znałem ikonę Marylin Monroe, lecz nie znałem jej historii. Przyznam się, że chyba nawet nie oglądałem jej w żadnym filmie. Byłem zupełnie zielony i zdaje mi się, że nadal taki jestem. Wybrałem się jednak ostatnio na wystawę jej fotografii w Hotel de Caumont w Aix: nie mogę powiedzieć, że poznałem Marylin Monroe, ale mam kilka wrażeń, którymi chciałbym się z Wami podzielić.
Parę dni temu Bob Dylan otrzymał Literacką Nagrodę Nobla. Z tej okazji przypominam tekst, który kiedyś napisałem o nim oraz o jego protest songach:
Przed wyjazdem na Camino zastanawiałem się, czemu tak wielu blogerów i podróżników (właściwie wszyscy!) w podstawowym ekwipunku na pielgrzymkę poleca zabranie zatyczek do uszu. To prawda, będziemy spać razem w salach, ale nie przecież nie może być tak źle… Otóż jest źle. Trudno. A czasem nawet ciężko.
4.30 rano, albergue w Aviles. Dzwoni mój budzik, który do dziś przypomina mi Camino. Wstaję i budzę kilka osób z naszej grupy. Pakuje się. Gubię rzeczy. Szukam rzeczy. Wychodzę. Wracam i budzę kolejne osoby. Jak się okazuje, nie tylko z naszej grupy…
Avignon Off jeszcze trwa, ale Avignon In, czyli ta bardziej prestiżowa strona festiwalu, w ten weekend dobiegła końca. W ten weekend też łapałem ostatniego stopa, wracając ze spektaklu do Aix en Provence…
Traf chciał, że w dniu, w którym mieliśmy najwięcej kilometrów do pokonania – naprawdę był to najtrudniejszy odcinek – zrobiliśmy też najdłuższą przerwę. Zaskakującą i nieprzewidywalną. Fascynującą z kilku powodów: między innymi dlatego, że właściwie nie odpoczywaliśmy. Staliśmy z plecakami przez ponad godzinę. I słuchaliśmy…
Jak wiecie, szlakiem Camino de Santiago można podróżować w najróżniejszy sposób. Na pieszo, na rowerze, konno, lub też… z osłem. Siedzieliśmy na recepcji, przyjmując kolejnych pielgrzymów. W pewnym momencie wyjrzałem za okno i zobaczyłem osła objuczonego torbami, który też patrzył się na mnie. Ale od początku.
Z radością informuję, że właśnie do kiosków wchodzi bieżący numer katolickiego tygodnika „Niedziela” 24/2015 z 14-06-2015, gdzie w części ogólnopolskiej ukazał się mój wywiad z Wojciechem Cejrowskim pt. „Od radości do świadectwa”. Jest trochę o stand-upie, radosnym wyznawaniu wiary, spotkaniach z Bogiem w dżungli oraz w Arizonie. Zapraszam do kiosków Czytaj dalej…