Gdzie leży granica normalności? Madeleine Louarn odpowiada: w ogóle jej nie ma. Jako dowód przedstawia sztukę o szalonym Ludwiku II Bawarskim pt. „Ludwig, un roi sur la lune”, przygotowaną przez aktorów niepełnosprawnych umysłowo z Atelier Catalyse.
Od 6 do 24 lipca trwa siedemdziesiąta edycja największego festiwalu teatralnego w Awinion. Mam dobre wieści: będę tam! Bezpośrednie relacje z kilku dniu festiwalu będziecie mogli czytać na naszym blogu.
Traf chciał, że w dniu, w którym mieliśmy najwięcej kilometrów do pokonania – naprawdę był to najtrudniejszy odcinek – zrobiliśmy też najdłuższą przerwę. Zaskakującą i nieprzewidywalną. Fascynującą z kilku powodów: między innymi dlatego, że właściwie nie odpoczywaliśmy. Staliśmy z plecakami przez ponad godzinę. I słuchaliśmy…
Trochę się pochwalę: Mój pierwszy tomik poezji „Wspomnienie chwili obecnej”otrzymał właśnie „Złotą Różę” czyli Nagrodę Literacka im. Jarosława Zielińskiego przyznawaną młodym poetom za najciekawszy tomik wierszy. Sam nie wiem, jak to się stało… Nagrodę przyznała kapitała obradująca 20 czerwca br. Czytaj dalej…
Jak wiecie, szlakiem Camino de Santiago można podróżować w najróżniejszy sposób. Na pieszo, na rowerze, konno, lub też… z osłem. Siedzieliśmy na recepcji, przyjmując kolejnych pielgrzymów. W pewnym momencie wyjrzałem za okno i zobaczyłem osła objuczonego torbami, który też patrzył się na mnie. Ale od początku.
Wieczór, wchodzę do starego miasta Santiago przez Porta do Camino. Za mną idzie dwóch Szkotów, jeden z rudą brodą i w kapelusiku mówi do drugiego: „Słuchaj, tydzień temu byłem w Logrono na fieście. Bawiłem się całą noc jak nigdy i nic nie płaciłem. Poszedłem dalej, w kolejnym maisteczku też była fiesta. Bawiłem się całą noc i nic nie płaciłem. W poniedziałek mam urodziny, a teraz zapowiada sie cały weekend fiesty. Kocham Hiszpanię!”. Popieram go całym sercem.
Tryb pielgrzyma oznacza zupełnie inne życie. Zupełnie. I trzeba się do tego przyzwyczaić. Wstajemy wcześnie rano, czasem bardzo wcześnie (nawet o 4.30, ale to już osobna historia) i wyruszamy w drogę. Wędrujemy, 5, 10, 15…30 km, są postoje, na kawę, na kanapkę, bez i ze zdejmowaniem butów, aż w końcu docieramy do albergue, na popołudnie i noc próbujemy zadomowić się w mieście. Rano wszystko zaczyna się od nowa. Mówią, że jeśli już raz zacznie się iść, wejdzie się tryb pielgrzyma, nie można przestać. Wciąż chcemy iść naprzód.
Dlaczego Oviedo? Od początku fascynowało mnie Camino Primitivo (niektórzy śmieli twierdzić, że takie camino nie istnieje), które zaczyna się właśnie tutaj. Teraz mogę potwierdzić: primitivo istnieje. My jednak nie wybraliśmy tej drogi, bo choć jest podobno najpiękniejsza, jest też najtrudniejsza. I jeszcze jedno: ma tylko 300 km. A my chcieliśmy przejść 365. Cały rok. Jeden dzień, jeden kilometr.
„Czemu nie” to chyba jedno z najlepszych istniejących słów. Sprawia, że wszystko staje się możliwe. Podobnie było z nami. O północy przylecieliśmy do Madrytu, a dopiero o szóstej nad ranem mieliśmy autobus do Oviedo. Moglibyśmy ten czas przespać na lotnisku. Stwierdziliśmy jednak: zwiedzamy!
Krótki dziennik pielgrzymowania do św Jakuba w Santiago de Compostela szlakiem Camino del Norte ( od 1 czerwca do 15 czerwca 2016). Droga będzie nas wiodła z Oviedo w Hiszpanii do Santiago, szlakiem północnym. Najpierw była podróż Warszawa- Madryt ( Czytaj dalej…