Święto Muzyki, czyli Fete de la Musique po raz pierwszy miało miejsce w Paryżu w 1982 i od tego czasu rozprzestrzeniło się po świecie, tak że każdego roku, 21 czerwca muzycy wychodzą na ulice, grają w klubach, kawiarniach i na placach: w dzień rozpoczęcia lata ulicami ponad trzystu miast na pięciu kontynentach niesie się muzyka.
Ce pays était plein de soleil et ses chemins portaient le parfum des fleurs. Il était gouverné par un roi juste qui prenait soin de ses sujets et se souciait du bien de chaque habitant. Un pauvre poète séjournant à sa cour était son favori, le roi croyait en son talent et il discutait souvent avec lui.
Tak po prostu jest, sami rozumiecie. Rodzisz się jako ty, nie kto inny, ta wyjątkowa, niepowtarzalna osoba i masz do przejścia swoją drogę. Rodzisz się w konkretnym miejscu, spotykasz te, a nie inne osoby. I żyjesz w rodzinie. Życie rodzi życie. Nie wiem, jak to jest, że znalazłem się właśnie tutaj, ale czuję, że chyba mam jakąś misję do wypełnienia. Oraz dług wdzięczności. Za życie.
Było niedzielne popołudnie. Dziadkowie przyjechali do Sosnowego Lasu, piliśmy kawę i rozmawialiśmy. Przeczytałem im to opowiadanie. I zaraz potem rozpoczęła się dyskusja: o miłości, życiu tu i teraz, życiu wiecznym…Wszystko rozpoczęło się od jednego pytania. Jest to pytanie, które każdy z nas musi sobie zadać.
Stało się to niespodziewanie. W ostatniej chwili wysłałem zgłoszenie, namówiony przez kolegę. Było to trochę przypadkowe, ale myślę, że musiałem tam być: w piątkowy wieczór, w hali sportowej w Grębocinie śpiewać do późna w nocy kanony Taizé, wpatrzony w kołyszący się blask świec.
Spędziłem dzień w Inowrocławiu, stojąc za stolikiem pełnym swoich książek. Pewien Indianin grał na flecie, naprzeciw mnie sprzedawano balony z Myszką Miki.
Podróżowanie jest źródłem inspiracji. Podczas zeszłorocznej wyprawy do Francji codziennie zapisywałem coś w notatniku, a po powrocie zacząłem pisać
Historia, którą wam opowiem, dzieje się w pięknej i słonecznej krainie, gdzie nawet w zimę drzewa nie zrzucają z siebie zielonych płaszczy. Ptaki przez cały rok radośnie śpiewają w ich koronach, a zwierzęta tańczą wokół pni. Pełna wzgórz kraina jest oazą spokoju, ciszy i miłości, nad którą rozciąga się bezchmurne, lazurowe niebo. W przycupniętych na licznych wzniesieniach kamiennych miastach żyją ludzie mądrzy i odważni, gotowi w razie potrzeby poświęcić się dla innych i bronić swej ukochanej Ojczyzny Słońca.
Historia, którą wam opowiem, działa się dawno temu – tak dawno, że zapomniano nawet o tych, którzy ją niegdyś opowiadali przy blasku ogniska. Ludzie przeminęli, drzewa się zestarzały, przetarto nowe szlaki – pozostało jedynie to samo słońce, wciąż świecące nad nami.
I opowieść…
Pierwsze ogarnia mnie oszołomienie. Stojąc na środku wąskiego mostu Marienbrucke, gdzie 96 metrów niżej płynie górska rzeka, doznaję wstrząsu. Czuję się, jakbym z miejsca stał się jednym z tych charakterystycznych bohaterów filmowych, którzy przemierzają tereny dalekiej i magicznej kraina, nawet nie zatrzymując swego konia przy takich dziwach, gdyż można je spotkać właściwie co krok.