Kim jest Słodka Czytelniczka? To posąg dziewczyny opartej o otwartą księgę i rozmarzonym wzrokiem wpatrującej się w dal. Uwielbiam ten moment mojej trasy, gdy mogę usiąść obok niej i wypatrywać czegoś wyjątkowego w tym pozornie nie zmieniającym się krajobrazie.
Budzę się w rzeczywistej nierealności, do dziś wracającej do mnie przy każdym cudzie przebudzenia. Gdy tylko mama spostrzega, że otworzyłem oczy, wita się się ze mną, powtarzając te same słowa, jakby chciała, by dotarły do niej przez warstwę niewiary: „Udało nam się, zobacz, jak pięknie, jesteśmy tutaj…”
Moje marzenia się nie spełniają – to ja spełniam moje marzenia. Płynę statkiem, który kursuje od rzeczywistości do wyobraźni, zwykle myląc kierunki i będąc pośrodku, w zapomnieniu tego co było i co zamierzone. Najważniejsze jednak, że podróżuję, nie stoję ciągle w porcie. Podróżuję.
Ile est enorme et pelucheux. Il ressemble au roi, de genre ceux qui a l’infini cherchent leurs couronnes. Il la trouve pendant les caresses. Quand je m’assais sur le canape, il vient, me regarde doucement et s’approche a moi. Je pourrais le caresses comme ca a l’infini. Il a le poil d’or avec la criniere blanche et les yeux noir comme les pierres profondes et chatoyantes d’eau de l’ocean. Il est mon ami, il e semeur de lumiere. Aujourd’hui les cookies est disparu de la table et on ne sait pas, qui a faites ca.
Mama kupiła kilka płyt z francuskimi przebojami, które w domu słychać było bez przerwy, a przy odrabianiu lekcji towarzyszyła mi Dalida ze swym słynnym „Parole, parole”. W szkole uczyłem się francuskiego z jeszcze większą intensywnością (choć bez przesady, jak to z uczeniem), wiedząc, co mnie czeka.
Pamiętam, jak wracaliśmy do domu z naszych wielkich, włoskich wakacji, a nie mając nic szczególnego do roboty podczas jazdy nudnymi, niemieckimi autostradami, zastanawialiśmy się, gdzie pojedziemy w przyszłym roku.
Panie i panowie, przedstawiam pierwszą część cyklu moich wspomnień z roku 2013. To historia, piękna historia naszej wspólnej, rodzinnej drogi prowadzącej do Prowansji, razem z różnymi historiami i pobocznymi wątkami, stanowiącymi swoisty krajobraz podczas przemierzania tej drogi. Tytuł wziął się z piosenki Michela Fugaina „Une belle historie”, która leciała w radiu prawie tak często, jak wsiadaliśmy do samochodu, by wznosić się i opadać na serpentynach francuskich dróg. Pozwólcie, że zabiorę was w podróż w przeszłość – tę piękną, niezapomnianą, polską-francusko-kudłatą historię…
Mówią, że wyobraźnia potrafi zdziałać cuda.
We Francji nic nie musiałem sobie wyobrażać, bo to, co mogło powstać w mojej głowie, już mnie otaczało.
Pamiętam wieczory na winnicy. Rozkładaliśmy wtedy mały, biały stolik, który gdziekolwiek by go nie postawić, zawsze się chybotał. Po kilkunastu minutach zapełniał się talerzami, kubkami, jedzeniem. Zwykle siedziałem, mając po prawej stronie ścianę campera, po lewej zielone pole winorośli, coraz bardziej tajemniczej i nierealnej, kiedy noc mijała w czasie. Jedliśmy i rozmawialiśmy, pijąc herbatę, czasem wino czy pastis. To były niezwykłe kolacje. Pamiętam to. Pamiętam dokładnie.
Zawsze w nocy poprzedzającej Mikołajki trudno mi jest zasnąć – nie mogę się doczekać tego, co nastąpi nazajutrz. I zawsze, tak jak i dziś, budzę się wcześnie rano, przeciągam się, wyglądam przez okno, zakładam podomkę i idę obudzić rodziców. Mama zwykle nie może się dobudzić, zamiast oczu tworzą jej się szparki, przez które ledwo co widzi. Tata zwykle budzi się wcześniej, patrzy na mnie przez dłuższą chwilę, po czym mówi, że chce dalej spać,a prezenty nie uciekną. Po chwili jednak wszyscy schodzimy po schodach…