Już jakiś czas temu, bo w zeszłoroczne wakacje, miałem okazję zajrzeć kilka razy do Hotel de Caumont, galerii sztuki w Aix en Provence, gdzie wystawiane były prace Williama Turnera. Kilka obrazów słynnego angielskiego impresjonisty widziałem już w National Gallery w Londynie, ale to tylko dało mi ogólne wrażenie, jakim był malarzem. Natomiast tym, co zachwyciło mnie na tej wystawie, było jakim malarzem się stawał.
Boże Narodzenie we Francji stało się w większości regionów świętem komercyjnym, w czasie którego zwyczaje nie są tak silne jak w Polsce. Mimo to w Prowansji tradycja jest wciąż żywa i niezwykle barwna.
W centrum Aix en Provence przez cały grudzień odbywa się le marché aux santons. Artyści z regionu przyjeżdżają do stolicy Prowansji, aby zaprezentować pieczołowicie tworzone przez siebie figurki, które razem stworzą tradycyjną szopkę bożonarodzeniową. To nie tylko Maryja, Józef, Dzieciątko Jezus, pasterze, bydło, trzej królowie: tutaj wszyscy mieszkańcy przybywają, aby oddać hołd nowo narodzonemu!
Wchodzę do kawiarni „Le Next”, znajdującej się naprzeciwko kina „Le Cezanne”. W czasie festiwalu to miejsce przyciąga wszystkich jego uczestników, którzy chcą się spotkać, porozmawiać: przed filmem, po filmie, w czasie innego filmu. To pomysł, który w Aix działał znakomicie.
Ponownie rozmawiam z organizatorami festiwalu. „Mamy zawsze mnóstwo zgłoszeń z Polski”, mówią, „I to zazwyczaj są bardzo dobre filmy. Trudno jest dokonać ich selekcji.” Pod koniec festiwalu okazuje się, że mają rację: „Moloch”, jeden z polskich reprezentantów w Aix, zdobywa Nagrodę Jury.
W piątkowy wieczór przechodziłem obok kina „Le Cezanne”. Zatrzymałem się na chwilę, widząc długi stół, a przy nim trzech mężczyzn mieszających w garnkach. „Co tutaj przygotowujecie?”, zapytałem. „Zupę cebulową”, odpowiedział jeden z nich, dla potwierdzenia odsłaniając pokrywę garnka, „To będzie na noc krótkich metraży”. Już wtedy wiedziałem, że będzie to maraton jedyny w swoim rodzaju.
W tę sobotę zakończył się festiwal filmów krótkometrażowych w Aix en Provence. Nagrody zostały wręczone, a mi udało się trafić, zupełnie przypadkiem, na pokaz zwycięskiego filmu. Okazał się nim „El Edén” w reżyserii Andresa Ramireza – pierwszy obraz, jaki obejrzałem na tym festiwalu. Co za szczęście.
Jesień w Prowansji oznacza przede wszystkim trzy rzeczy: mistral, pieczone kasztany oraz soupe au pistou. Z pierwszym nie warto się zapoznawać, bo o paskudny, zimny wiatr, od którego można oszaleć. O pieczonych kasztanach już kiedys pisałem, a teraz chciałbym odkryć przed wami soupe au pistou!
To słynny masyw, który góruje nad całym Aix en Provence. Widzę go codziennie, jadąc na studia. Był inspiracją dla Cezanne’a, który malował go przez długie lata i o różnych porach dnia. Stworzył kilkadziesiąt obrazów góry św. Wiktorii. Teraz jest ona atrakcją dla tych, którzy zamiast morza wolą góry i mają ochotę na małą wspinaczkę. Choć może i nie taką małą.
Van Gogh jest jednym z tych artystów, których zawsze bardzo chciałem zobaczyć na żywo. Do tej pory udało mi się zobaczyć „Słoneczniki” w National Gallery w Londynie, ale tutaj, w Arles… to dopiero był raj. Ponad 30 obrazów. Same oryginały. Nieustanny zachwyt.