W Londynie rano słońce może ogrzewać asfaltowe ulice, w południe suche liście mogą być targane przez wiatr, po południu może popadać deszcz, a wieczorem ochłodzić się tak, że trzeba zakładać czapkę i gruby szalik. W Londynie mamy cztery pory roku. Wszystkie jednego dnia.
– Jak ty to wszystko opiszesz? – zadaje mi ważne pytanie tata, lecz zaraz milknie, wchodząc w kolejny ostry zakręt.
Nie tylko tata, ale również i mama niewiele mówi, co naprawdę nieczęsto się zdarza. Jej milczenie ma jednak dwa uzasadnienia.
Na Calangues Figuerolles oprócz ludzi jak szalony pływał również owczarek niemiecki. Kawałek dalej wdrapałem się na skalistą górę, by wraz z moimi Szkotami móc stanąć na jej szczycie i zachwycać się tą monumentalną, łączącą niebo z ziemią rzeźbą największego artysty wszech czasów.
Poznaję Prowansję spokojnie i ze smakiem, tak jak wącha się ulubione, polne kwiaty- pragnę wsiąknąć w klimat tej krainy i stać się nikim więcej, nikim mniej, jak tylko tubylcem. Poznaję Prowansję w podobny sposób, jak poznaję siebie.
Kim jest Słodka Czytelniczka? To posąg dziewczyny opartej o otwartą księgę i rozmarzonym wzrokiem wpatrującej się w dal. Uwielbiam ten moment mojej trasy, gdy mogę usiąść obok niej i wypatrywać czegoś wyjątkowego w tym pozornie nie zmieniającym się krajobrazie.
Budzę się w rzeczywistej nierealności, do dziś wracającej do mnie przy każdym cudzie przebudzenia. Gdy tylko mama spostrzega, że otworzyłem oczy, wita się się ze mną, powtarzając te same słowa, jakby chciała, by dotarły do niej przez warstwę niewiary: „Udało nam się, zobacz, jak pięknie, jesteśmy tutaj…”
Moje marzenia się nie spełniają – to ja spełniam moje marzenia. Płynę statkiem, który kursuje od rzeczywistości do wyobraźni, zwykle myląc kierunki i będąc pośrodku, w zapomnieniu tego co było i co zamierzone. Najważniejsze jednak, że podróżuję, nie stoję ciągle w porcie. Podróżuję.
Ile est enorme et pelucheux. Il ressemble au roi, de genre ceux qui a l’infini cherchent leurs couronnes. Il la trouve pendant les caresses. Quand je m’assais sur le canape, il vient, me regarde doucement et s’approche a moi. Je pourrais le caresses comme ca a l’infini. Il a le poil d’or avec la criniere blanche et les yeux noir comme les pierres profondes et chatoyantes d’eau de l’ocean. Il est mon ami, il e semeur de lumiere. Aujourd’hui les cookies est disparu de la table et on ne sait pas, qui a faites ca.
Mama kupiła kilka płyt z francuskimi przebojami, które w domu słychać było bez przerwy, a przy odrabianiu lekcji towarzyszyła mi Dalida ze swym słynnym „Parole, parole”. W szkole uczyłem się francuskiego z jeszcze większą intensywnością (choć bez przesady, jak to z uczeniem), wiedząc, co mnie czeka.
Pamiętam, jak wracaliśmy do domu z naszych wielkich, włoskich wakacji, a nie mając nic szczególnego do roboty podczas jazdy nudnymi, niemieckimi autostradami, zastanawialiśmy się, gdzie pojedziemy w przyszłym roku.