Nasze życie czasem składa się z zupełnie dziwnych, absurdalnych lub zupełnie pozbawionych sensu zdarzeń. Co zrobić? W tym wypadku zamiast ciągłego zastanawiania się lepszy po prostu jest śmiech. Najlepiej w sali kinowej. Najlepiej przez pół nocy.
Jest piątek, przedostatni dzień Festiwalu. Stoję przy barze w Le Next i nagle dociera do mnie, że osoba, z którą przypadkowo wdałem się w pogawędkę, jest członkiem Jury. „50 filmów, a pośród nich fikcja, dokumenty, animacje… Trudno jest postawić na jeden krótki metraż, piekielnie trudno”, po chwili odchodząc do stolika z kubkiem gorącej czekolady. Jaka padła ostateczna decyzja?
Pod koniec października mój współpielgrzym przyjaciel Karol publikował na blogu teksty o toruńskim festiwalu filmowym Tofifest. W tym tygodniu zaś przenosimy się do Aix en Provence, a 'poważne’ filmy zamieniamy na te krótkometrażowe!
Wchodzę do kawiarni „Le Next”, znajdującej się naprzeciwko kina „Le Cezanne”. W czasie festiwalu to miejsce przyciąga wszystkich jego uczestników, którzy chcą się spotkać, porozmawiać: przed filmem, po filmie, w czasie innego filmu. To pomysł, który w Aix działał znakomicie.
Ponownie rozmawiam z organizatorami festiwalu. „Mamy zawsze mnóstwo zgłoszeń z Polski”, mówią, „I to zazwyczaj są bardzo dobre filmy. Trudno jest dokonać ich selekcji.” Pod koniec festiwalu okazuje się, że mają rację: „Moloch”, jeden z polskich reprezentantów w Aix, zdobywa Nagrodę Jury.
W piątkowy wieczór przechodziłem obok kina „Le Cezanne”. Zatrzymałem się na chwilę, widząc długi stół, a przy nim trzech mężczyzn mieszających w garnkach. „Co tutaj przygotowujecie?”, zapytałem. „Zupę cebulową”, odpowiedział jeden z nich, dla potwierdzenia odsłaniając pokrywę garnka, „To będzie na noc krótkich metraży”. Już wtedy wiedziałem, że będzie to maraton jedyny w swoim rodzaju.
W tę sobotę zakończył się festiwal filmów krótkometrażowych w Aix en Provence. Nagrody zostały wręczone, a mi udało się trafić, zupełnie przypadkiem, na pokaz zwycięskiego filmu. Okazał się nim „El Edén” w reżyserii Andresa Ramireza – pierwszy obraz, jaki obejrzałem na tym festiwalu. Co za szczęście.
Staruszka imieniem Jacqueline nie chce spędzić kolejnego dnia w domu starców. Postanawia wyruszyć na wybrzeże, pragnie zobaczyć morze i zjeść smażoną rybę. To trochę szalone przedsięwzięcie, biorąc pod uwagę jej wiek – dlatego towarzyszy jej córka, od której Jacqueline chce się za wszelką cenę uwolnić…
Dziś w Aix en Provence rozpoczyna się kolejna, już trzydziesta czwarta edycja międzynarodowego festiwalu filmów krótkometrażowych. Jeśli jesteście ciekawi, co będzie się działo, zaglądajcie w tym tygodniu często na Kudłaczy.