„Powinniśmy nauczyć się podróżować miedzy rożnymi kontekstami”, mówi reżyser i kurator sztuki Łukasz Ronduda po zakończeniu pokazu jego najnowszego filmu, „W Polsce uważamy, ze należy zawsze opowiedzieć się po jednej albo po drugiej stronie, zdecydować radykalnie, kim się jest – zapominamy w ten sposób, jak złożona jest ludzka tożsamość. Lubimy upraszczać rzeczywistość.”
(więcej…)
Tofifest od lat specjalizuje się w kinie niepokornym, które ukazuje społeczne problemy, bierze udział w aktualnych debatach, kwestionuje nasza rzeczywistość. Nie inaczej jest w tym roku, gdzie filmy takie jak Lingui, Zdarzyło się i Matki równolegle są portretami kobiet, które walczą, aby wychować dziecko, lub o to, aby go nie urodzić. Sztuka ma tutaj inna sile, niż ciągle utarczki miedzy nienawidzącymi się grupami – nie próbuje nas przekonać poprzez swoja retorykę, ale pobudza do refleksji poprzez samo przedstawienie pewnej rzeczywistości oraz bohaterów, którzy w niej żyją.
(więcej…)
On a perdu la patience avec les autres de capacités animalières. Nos sens ne sont plus aussi aiguisés qu’avant et, lâchés en pleine nature, on ne saurait pas comment se comporter, survivre. Notre évolution est une histoire d’isolement. Comment, dans un monde où l’on comptabilise chaque instant, pister et attendre la venue de la panthère des neiges?
(więcej…)
Nie wiem, czemu te słowa jeszcze nie padły na blogu: uwielbiam Aix en Provence, jego wąskie uliczki, kamienice koloru wyblakłej ochry z ich obdrapanymi okiennicami, uwielbiam przed południem przejść się zawsze dostojną Cours Mirabeau, a wieczorem wpaść w gwar barów Rue de la Verrerie. Uświadamiam to sobie wciąż na nowo, a zwłaszcza teraz, gdy wiosna rozkwitła w pełni.
Nasze życie czasem składa się z zupełnie dziwnych, absurdalnych lub zupełnie pozbawionych sensu zdarzeń. Co zrobić? W tym wypadku zamiast ciągłego zastanawiania się lepszy po prostu jest śmiech. Najlepiej w sali kinowej. Najlepiej przez pół nocy.
Pod koniec października mój współpielgrzym przyjaciel Karol publikował na blogu teksty o toruńskim festiwalu filmowym Tofifest. W tym tygodniu zaś przenosimy się do Aix en Provence, a 'poważne’ filmy zamieniamy na te krótkometrażowe!
Jak pewnie zdążyliście zauważyć, sporą część mojego bloga stanowią opowieści z pieszych wędrówek do Santiago. Sporo przeżyłem na szlaku, i nadal to do mnie powraca. Dowód: już 6 grudnia ukaże się moja najnowsza książka, której akcja rozgrywa się właśnie na Camino. Moglibyście pomyśleć, że to relacja z podróży: nic bardziej mylnego! Jeśli szukamy określeń, nazwałbym tę powieść wędrobajką dla dzieci i dorosłych.
Zaczęliśmy tak jak wszyscy. W pewnym punkcie naszego życia (długi temat) wylądowaliśmy w pewnym miejscu (w naszym przypadku Porto) i wyznaczyliśmy sobie cel: Santiago de Compostela. Co nami kierowało? Czego oczekiwaliśmy? W miarę wędrówki droga coraz bardziej się przed nami odsłaniała, a ta wyprawa (nasze powody, intencje, przeżycia) przestała ograniczać się jedynie do ojca i syna: staliśmy się częścią jednego, wielkiego Camino.
Jerzy Górski – postać wybitna, człowiek, który był na samym dnie, ale zdołał się odbić i dostać na szczyt. Jego życiorys jest gotowym scenariuszem filmowym, choć w Polsce mało kto o nim słyszał. Wszystko zmienia się za sprawą filmu „Najlepszy”
To jedno z najsłynniejszych hiszpańskich tapas, przygotowywane na patelni z oliwą i solą. Podobno w czasie jedzenia pośród znajomych często rozgrywa się „rosyjska ruletkę”: kto trafi na ostrą papryczkę, stawia całej reszcie piwo!